Wonderful Fjordland

Dinsdag 14 februari: In Wanaka hebben we eerst op maandagavond nog even van de zon genoten. Het was een zwoele zomeravond. De dag erna, we werden gelukkig weer met een strak blauwe lucht wakker, hebben we het een dagje rustig aan gedaan. Eerst wat uurtjes in de zon gezeten bij onze campervan. Daarna met een van de camping gehuurde fiets naar Wanaka. Dat ging zeer soepel, want het was heuvel af. In Wanaka eerst wat rondgekeken, er heerste een echte vakantiestemming en het was gezellig druk. Uiteraard werkte het stralende weer dat wel in de hand. Opvallend is dat je er veel jongeren ziet, van wie er met heel veel bepakking rondlopen en dat lijkt mij niet prettig bij een temperatuur van toch zeker 25 graden. Ik vind het in Nieuw Zeeland trouwens toch opvallend, dat je zoveel jongeren (backpackers) ziet, die al langere tijd op reis zijn. Ze hebben in ieder geval groot gelijk!! Vanuit Wanaka zijn wij met de gehuurde fietsen een tochtje langs het meer gaan maken, over een speciaal pad voor wandelaars en fietsers. De fiets van Rieky schakelde niet helemaal optimaal (een understatement, de versnellingen waren gewoon kl…), waardoor ik de fiets soms hoorde kraken en ik Rieky hoorde schelden. Enfin, het was een mooi fietstochtje, dat we bij terugkomst in Wanaka afsloten met een terrasje. Daarna moesten we nog even terug naar de camping en dat was heuvel op, even afzien dus.
Woensdag 15 februari: Vanuit Wanaka richting Fjordland, wat een flinke rit betekende. Eerst via de Cardrona Road, een zogenaamde binnenweg, naar Queenstown gereden. Op deze weg ligt de pas, die bekend staat als de hoogste geasfalteerde weg van Nieuw Zeeland. Niet zo spectaculair hoog als de bergpassen in Europa, maar het uitzicht was/is er niet minder om. Op verschillende plekken waren de uitzichten weer zodanig, dat je wel moest stoppen om weer een foto te maken. Queenstown zelf hebben we alleen gezien om te tanken en wat voedsel in te slaan. Je kunt daar overigens allerlei spectaculaire dingen doen, zoals jetboating, white water raften enz. Wij hadden echter als doel de Milford Sound en de Doubtful Sound, de twee topbestemmingen in Nieuw Zeeland. Om daar te komen zouden we naar Te Anau rijden om van daaruit de twee Sounds te bezoeken. Omdat het weer nog steeds prachtig was, besloot ik om door te rijden naar Milford Sound (zo heet ook de plaats daar); vanaf Te Anau ongeveer 120 km. Ik ontdekte nl. om 13.30 uur in een van de folders, dat om 16.00 uur nog een afvaart was. Toen we om 13.50 uur langs een bord reden, waarop stond `Allow two hours`, twijfelde zelfs ik even of we 16.00 uur wel zouden halen. Dat je voor de rit 2 uur dient uit te trekken, is nl. niet uit de lucht gegrepen, maar heeft te maken met hoe de weg loopt (voor een behoorlijk deel bochtig en door de heuvels/bergen) en een tunnel (de Homertunnel), die slechts in één richting berijdbaar is. In ieder geval lukte het ons toch om op tijd te zijn. Rond kwart voor vier reden we Milford Sound ( dat eigenlijk alleen een terminal voor meerdere schepen en wat gebouwen voor degenen die er werken) binnen. Om vier uur zaten we op de boot voor een Nature Cruise in de Milford Sound. Sounds zijn eigenlijk fjorden, al worden ze niet zo genoemd. Sounds zijn ondergelopen riviervalleien, fjorden (zoals in Noorwegen) zijn valleien die in de Ijstijden door de enorme druk en kracht van de gletsjers zijn uitgesleten. Deze zijn later, toen het ijs smolt en het zeeniveau steeg, onder water gelopen. Wederom een onvergetelijke ervaring. Je vaart met het schip door de MS met aan beide zijden enorme stenen wanden van 700 mtr. hoog. Hier en daar zie je de erachter liggende hogere bergen met soms nog wat sneeuw erop. Vanuit de stenen wanden vallen op meerdere plaatsen watervallen als sluiers naar beneden. Op sommige plaatsen hangen ook wolken als dotten wol tegen de stenen wanden of om de bergen. De uitzichten zijn fenomenaal. De fotocamera’s klikken aan de lopende band om al dit moois vast te leggen. We zijn de hele MS afgevaren tot aan het begin van de Tasmanzee, waarop de MS uit komt. Pas bij de zeezijde van de MS is er weer teken van leven, want daar hebben kreeftvissers hun domein. Na tweeënhalf uur varen zijn we weer terug bij de terminal. De Milford Sound is inderdaad enorm indrukwekkend en prachtig. Toch zijn Rieky en ik het er over eens, dat wij de afgelopen vier weken al delen van Nieuw Zeeland hebben gezien, die in schoonheid zeker niet onderdoen. Na terugkomst teruggereden naar Te Anau, waar wij omstreeks half negen een park opreden, dat na onze komst op één plaats na vol was. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. We hadden zo´n beetje 500 km. achter de rug. Het was een vermoeiende, maar toch ook schitterende dag, mede dankzij het wederom prachtige weer.
Vandaag, donderdag 16 februari: Direct bij aankomst op de camping in Te Anau hadden we een ticket gekocht voor de Doubtful Sound, waar we vandaag naartoe zijn gegaan. Eigenlijk was de hele donderdag al volgeboekt, maar toch bleek er uiteindelijk nog een mogelijkheid te zijn. Om 12.30 uur met de boot Lake Manapouri (Manapouri ligt 22 km. van Te Anau) op. Deze boot bracht ons naar een stuk land, dat tussen Lake Manapouri en de Doubtful Sound (DS) in ligt. Op dat stuk land is een waterkrachtcentrale gebouwd. Om dat laatste te realiseren, was een weg nodig waarvoor een jaar aanlegtijd voor was gepland. Uiteindelijk werden dat twee jaren door landverschuivingen, lawines en wateroverlast. De waterkrachtcentrale is er alweer een tijdje en de weg wordt nu gebruikt om de toeristen te vervoeren, die de DS gaan bezoeken. De weg loopt dus van de aanlegsteiger van Lake Manapouri via de Wilmot Pass naar Deep Cove, waar de schepen liggen om met mensen door de DS te varen. We hebben zo’n 3 uur mogen genieten van de schoonheid van de DS, die wijder en minder indrukwekkend is dan de MS. Toch waren de vergezichten ook hier weer prachtig. Vlak voor de verbinding van de DS met de Tasmanzee werden wij getrakteerd op een zeehondenkolonie. Nadat deze van dichtbij was bekeken, voeren we de DS weer in. Het meest indrukwekkende moment was, dat na ruim twee uur varen de motoren en alle apparatuur voor enige minuten werden uitgezet, om te kunnen genieten van de stilte van de wilderness. Iedereen op het schip was die tijd ook doodstil. Voor sommigen een zelfs emotioneel moment. Ook wij waren er stil van. Na ruim drie uur waren we weer terug in Deep Cove, waarna wij in omgekeerde volgorde van hierboven teruggingen naar Manapouri. De hele dag was het wederom stralend weer. De weersvoorspelling, die ik op internet had gezien, klopte perfect. Enfin, de lijst met plaatsen/dingen, die wij wilden zien, is weer met twee (de Milford en de Doubtful Sound) uitgebreid. Morgen gaan we naar de zuidpunt van het Zuidereiland, Bluff (geen Haagse……..). Wordt vervolgd.