Terug in Kaikoura

Vrijdag 25 februari : Vandaag zijn we vanuit Timaru naar Kaikoura gereden, zo’n 340 km. Ik hoor mensen denken:”Over Kaikoura heb ik toch al iets gelezen”. Dat klopt, want we waren hier al op 9 en 10 februari. We wilden hier gewoon nog even naar terug en Christchurch is door de verwoestende aardbeving helaas uit ons programma verdwenen. Wij zijn deze rit over de ringweg van Christchurch gereden. Het enige wat wij daar hebben kunnen zien, ofwel de gevolgen van de aardbeving, zijn kapotte schoorstenen. De dag was verder niet echt vermeldenswaardig, want het weer was kl… en vooral het eerste stuk van de route, van Timaru naar Christchurch, was saai. Misschien is dat deel van het Zuidereiland wel het minst mooie dat wij gezien hebben. Iets voorbij Christchurch is het landschap weer mooier. Omstreeks 16.00 uur kwamen we in Kaikoura aan, waar we onze mailbox hebben gecheckt. Daarin stond een bericht van onze reisorganisatie Walkabout, dat wij de laatste nacht voor ons vertrek ook in onze camper zullen moeten doorbrengen. Het motel in het centrum van Christchurch is niet beschikbaar. Of het überhaupt nog overeind staat, weten we niet. In Kaikoura heb ik een NZ krant gekocht. De voorpagina kopt “103 dead 228 missing HOPES FADING”. Het zal maar een familielid of goede vriend/vriendin zijn, die je ineens moet missen. Verder heel veel verhalen over reddingen, vermissingen etc. Het maakt nog maar eens duidelijk hoe relatief alles is. Toch wil ik deze dag eindigen met een voorval van twee dagen geleden, tijdens de excursie met Elm Wildlife Tours, om weer een glimlach op het gezicht te krijgen. Na afloop van de tocht werd iedereen, zoals ik al meldde, teruggebracht naar de plaats waar hij/zij verbleef. Zo vroeg één van de gidsen aan de twee Chinese vrouwen, die vrijwel geen woord Engels spraken, waar zij naartoe gebracht moesten worden. Hierop antwoordde één van de twee:”Backpackers”, gevolgd door gegiechel van de twee. Nu moeten jullie weten, dat in iedere stad tientallen accommodaties voor backpackers zijn, zo ook in Dunedin. Meestal hebben die accommodaties een eigen naam. De gids vroeg daarom nogmaals naar welke backpackers-vestiging zij moesten. Hierop antwoordde dezelfde vrouw wederom:”Yes, backpackers”, weer gevolgd door gegiechel van de twee. Ik denk dat het busje nog steeds aan het rondrijden is om de dames bij de juiste backpackers-vestiging af te zetten. Dit was het voor vandaag, op naar de dag van morgen met hopelijk iets beter weer.