Wildlife in overtreffende trap

Woensdag 23 februari: De dag begon qua weer een beetje somber en dat paste wel bij de ramp, die zich in Christchurch had voltrokken. ’s Morgens deden we eerst wat boodschappen in Dunedin en daar zag ik ook de koppen in de kranten. Er worden nog behoorlijk wat mensen vermist en er zijn nog steeds reddingsoperaties aan de gang. Hopelijk worden er veel mensen levend en zonder al te erge verwondingen onder/tussen het puin vandaan gehaald. Voor ons stond in de middag en het grootste deel van de avond een bezoek aan de Otago Peninsula op het programma, want de vakantie gaat toch door. Wij hadden deze tour geboekt bij Elm Wildlife Tours en dat bleek een hele goede keuze. Omstreeks 15.00 uur werden wij opgehaald bij de camping en reden we met een busje, met nog 10 andere mensen, het schiereiland op om het wildlife daar te gaan bekijken. Eerst brachten we een bezoek aan het Royal Albatross Centre, dat is opgericht onder verantwoordelijkheid van het Department of Conservation. Op Taiaroa Head (de punt van het schiereiland) is ongeveer honderd jaar geleden een groep koningsalbatrossen neergestreken, wat vrij uniek is, want deze vogels nestelen doorgaans op afgelegen, door storm geteisterde, eilanden en niet op het vasteland (zoals in dit geval). De albatros is de grootste van alle zeevogels en de koningsalbatros is de grootste van allemaal. Van de punt van de snavel tot het uiteinde van de staart kan de lengte 1.2 meter worden en de vleugelwijdte kan tot 3.3 meter zijn. Door een uitkijkpost konden we met vele anderen naar een aantal moeders met jongen kijken. Enigszins teleurstellend omdat we slechts 5 volwassen vogels konden zien zitten en af en toe een glimp van één van de kuikens. Maar de video en uitleg, voorafgaande aan de “live beelden”, waren in ieder geval informatief en leerzaam. Wat daarna kwam maakte alles meer dan goed. Met twee gidsen van Elm Wildlife Tours (EWT) gingen we hierna op pad, op zoek naar pinguïns, zeeleeuwen, pelsrobben en andere vogels. EWT heeft haar huiswerk goed gedaan, want zij hebben een unieke plaats op het schiereiland gevonden, waar al deze dieren zijn te vinden. Een deel van het geld, dat je betaalt voor deze excursie, wordt gestoken in onderhoud en beplanting van het gebied/reservaat. Na met het busje enige kilometers over een onbestraat weggetje, wat je in je eentje niet snel zal vinden, te hebben gereden kwamen we bij een baaitje van ongekende schoonheid. Voordat we het wisten, hadden we drie Yellow-Eyed-Pinguïns (een moeder met twee jongen) in het vizier. De moeder liet haar twee jongen achter en verdween in de zee, op zoek naar eten. De twee jongen zagen we later op het graspad liggen. Volgens de gids lagen zij daar, omdat ieder pinguïngezin een eigen territorium heeft, en moeder dus altijd via dat pad weer zou terugkeren. Hierna liepen we het strand van de baai op, waar vier “Hooker” zeeleeuwen lagen, de één nog groter dan de ander. Om jullie een idee te geven: volwassen mannetjes kunne n tot 3 meter in lengte worden en tot 400 kg wegen en zo’n 25 jr. oud worden. Eén van de vier kwam aardig in de buurt van deze maat. Hierna liepen wij verder naar een observatiepunt, van waaruit we een ware optocht van pinguïns konden aanschouwen. De een na de ander kwam uit het water, waarna hun tocht heuvel op begon. En om zo’n heuvel te beklimmen nemen ze hun tijd. Op die heuvel zijn verschillende bosschages, waar ieder gezin dus zijn eigen territorium heeft. Overigens hadden wij in de tussentijd ook nog een blauwe pinguïn gezien, die in één van de door EWT aangebrachte schuilplaatsen zat. Bij het lopen naar het volgende uitkijkpunt (het was een behoorlijke wandeling met veel klimmen en dalen) kwamen we een pinguïn tegen, die aan het “moulten” was (dit is het verliezen van de donsveertjes, waarna het echte verendek tevoorschijn komt). Zo’n pinguïn zit dan enige weken op dezelfde plek. Pas als dat originele verendek er is, kun je iets zeggen over de soort pinguïn. Volgens de gids behoorde deze pinguïn in ieder geval niet tot eerdergenoemde soorten. Na een pittige daling kwamen we bij de “uitsmijter”van deze excursie. Ineens stonden wij op een soort platform en hadden wij uitzicht op een enorme populatie (honderden) pelsrobben, volwassen vrouwtjes en heel veel jongen bij elkaar. Sommige jongen lagen tevreden bij hun moeders te drinken en anderen zaten elkaar achterna. Werkelijk prachtig om te zien en iets waar je naar kan blijven kijken, omdat op iedere plek wel weer iets gebeurt. Het mooiste is toch wel dat een moeder, die uit zee komt, haar jong roept en dat je na korte tijd een jong uit het gekrioel van vele jongen bij haar ziet komen, die dat geluid kennelijk heeft herkend. Mooie wonderen van de natuur. Het begon op een gegeven moment te schemeren, wat betekende dat de excursie zijn eind naderde. Na een fikse klim nog even uitzicht op de al ondergaande zon, waarna iedereen met het busje naar hun eigen onderkomen werd gebracht. In onze ogen veruit de beste excursie, die wij hebben meegemaakt.
Donderdag 24 februari: Na een heerlijke nachtrust vandaag Dunedin verlaten en richting Timaru gereden, zo’n 200 km verderop. Weer een redelijk vlakke weg, die af en toe vlak langs de kust ging. Na zo’n 80 km kwamen we bij de Mouraki boulders, een groot aantal (vrijwel perfect)ronde keien (de grootste met een omtrek van vier meter), die vlakbij de kust liggen. Bij eb liggen de Boulders allemaal droog. Een deel van de keien lag bij onze aankomst nog in het water, maar na ongeveer anderhalf uur was het water al aardig gezakt en waren alle stenen goed zichtbaar. De keien zijn zo’n 60 miljoen jaren geleden op de zeebodem ontstaan, toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern. De Maori hebben over deze keien een eigen verhaal/legende. Na van dit natuurverschijnsel wederom de nodige foto’s te hebben geschoten, zijn we weer verder gegaan. Inmiddels zitten wij in Timaru, waar wij weer wat uurtjes van de zon hebben genoten (de afgelopen dagen waren nl. behoorlijk bewolkt met af en toe ook wat regen). Nog maar vijf dagen, snik……….Van Walkabout, ons reisbureau in Den Haag, hebben we bericht ontvangen dat wij de laatste nacht niet in ons motel kunnen doorbrengen, wat betekent dat we de laatste nacht vrijwel zeker ook in onze camper zullen slapen. Niet zo erg, als je bedenkt wat de mensen in Christchurch allemaal moeten doorstaan.