Camping of natuurreservaat?!
Door: RiekyTeun78
Blijf op de hoogte en volg Rieky & Teun/Theo
21 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Dunedin
De belevenissen van de afgelopen drie dagen heb ik vandaag in het reisverslag geplaatst, omdat in het gebied waar wij de afgelopen dagen verbleven geen verbindingen waren. Veel leesplezier!!
Zaterdag 19 februari: Met de ferry via Bluff naar Stewart Island gevaren (door de Foveaux Strait) en dat viel niet mee door de harde wind. Een hoop deining dus en bovendien was het ook nog koud. Niet vreemd als je bedenkt dat Antartica “slechts” 2500 km verderop ligt en de wind toevallig ook nog van die kant kwam. Zoals ik in het vorige reisverslag had geschreven, waren alle slaapgelegenheden op het eiland volgeboekt. Hierdoor hadden we twee excursies op één dag geboekt, zodat we toch nog iets over het eiland en zijn omgeving te weten kwamen. De eerste was met een minibusje door Oban en omgeving. De buschauffeur/gids (Lindsay, ik zou zweren dat dat een meisjesnaam was) was ooit advocaat die, na 22 jaar dat werk te hebben gedaan, hiervoor had gekozen. Hij woont ook op Stewart Island, dat ongeveer 400 vaste bewoners heeft. Hij liet ons enige schilderachtige baaien zien en vertelde het e.e.a. over het eiland. Ik vroeg me wel af hoe zo’n gestudeerde man tot zo’n keuze van buschauffeur/gids komt. Lindsay zelf gaf aan, dat hij het jachtige leven moe was en dat hij het interessant vond om mensen van over de hele wereld te ontmoeten/spreken. De excursie was in ieder geval informatief. Duidelijk werd wel, dat men allerlei ongedierte (ratten, katten, diverse vormen van onkruid etc.) van het eiland en zijn omgeving probeert te weren, zodat de oorspronkelijke vegetatie en het vogelbestand niet wordt aangetast. Zo’n 90 procent is beschermd natuurgebied. Er is zelfs een rijke Amerikaan, die ervoor heeft gezorgd dat op het eiland een hek van 2 meter hoog staat, van kust naar kust (waar ook stroom op staat), dat dient ter bescherming voor alles wat zich achter dat hek bevindt. Vraag is natuurlijk of zo’n hek alles kan tegenhouden. Na deze excursie volgde direct de tweede, een soort cruise van tweeënhalf uur door de Paterson Inlet met daarbij een wandeling van drie kwartier op Ulva Island. Dit hele eiland is regenwoud (met bomen van soms 500 jr. oud) en er zitten heel veel verschillende vogels, die je ook hoort als je rondloopt. We hebben er ook nog drie gezien, een Stewart Island Robin (een zwart/wit!! roodborstje), een New Zealand pigeon (een duif die behoorlijk wat groter is dan de houtduiven bij ons) en een tui. Het werd wel duidelijk, dat als je langer op dat eiland kan zijn, je dan ook meer tijd hebt om alle mooie dingen die daar te zien zijn te bekijken. We hebben bijv. ook nog een zwarte orchidee gezien. Daarna weer met de cruiseboot terug naar Oban, waar we nog zo’n anderhalf uur voor onszelf hadden. In die tijd kun je eigenlijk niet veel doen en veel voor de inwendige mens is er ook niet op het eiland. Schaatstrainer Henk Gemser zou zeggen:”Dat kan beter!!” Om 18.00 uur voeren we terug naar Bluff en de omstandigheden waren nog wat minder dan de heenweg. Riek vatte het mooi samen:”Het lijkt wel of je in een kermisattractie zit, zoals een achtbaan”, waar ik aan toevoegde “maar dan wel een attractie van een uur”. We waren blij toen we in Bluff weer vaste grond onder onze voeten hadden. Daarna in de campervan gestapt en nog zo’n 130 km. gereden. Omstreeks 21.00 uur kwamen we aan op een camping bij Curio Bay, de dichtstbijzijnde plaats is Waikawa. De camping ligt direct aan zee een je kunt er zeeleeuwen, pinguïns en Hector dolfijnen zien. We zijn reuze benieuwd.
Zondag 20 februari: Ik was heel vroeg mijn bed uitgegaan, terwijl Riek nog lekker lag te slapen, om te kijken of ik wat wildlife kon spotten. En ja hoor, direct was het raak. Bij de ene baai (Curio Bay) zag ik een yellow-eyed-pinguïn en bij een andere baai (Porpoise Bay) zag ik een zeeleeuw. Mijn dag kon niet meer stuk. Nadat ook Riek uit haar bed was gerold, hebben we ons verblijf hier voor een dag verlengd. De temperatuur was een stuk aangenamer dan in Bluff en het beloofde een redelijke dag te worden (licht bewolkt). Van de campingeigenaar kregen we een brochure over het wildlife hier, waarbij hij ons en passant bijna achteloos op een zeeleeuw wees, die verderop op het prachtige goudgele strand van de Porpoise Bay lag te rollen in het zand. Wij “renden” het strand op om dit beest op de foto vast te leggen, want we kunnen rustig stellen dat dit uniek is. Ik heb in ieder geval in Scheveningen nog nooit een zeeleeuw op het strand kunnen ontdekken. Na teruggekeerd te zijn bij de camping-office, zagen we in de golven ook nog wat vinnen boven water komen. Die bleken van Hector dolfijnen te zijn. Na deze beestenboel hebben we wat rondgewandeld in de omgeving van de camping, waarbij we terecht kwamen in de inmiddels door eb deels drooggevallen Curio Bay. In die baai zijn de gefossiliseerde resten te zien van een 100 miljoen jaar oud bos. Heel indrukwekkend om daarop te kunnen rondlopen. Na al dit moois zijn we wat gaan eten in een cafe, genaamd Niagara Falls. Het eten daar was prima, dus de dag werd er nog beter door. Omstreeks 17.30 uur posteerden wij ons bij dezelfde baai, waar rond dat tijdstip dagelijks een groep pinguïns uit het water komt. En ja hoor, ook vandaag gebeurde dit. We hebben langere tijd van heel dichtbij kunnen genieten van deze yellow-eyed-pinguïns. Het is alleen al een genot om te zien hoe ze zich bewegen. Riek wist zelfs een moeder vast te leggen net op het moment, dat zij haar jong voedsel gaf. Na ongeveer twee uur, je kunt er geen genoeg van krijgen om deze beestjes van zo dichtbij te bewonderen, zijn we de camping weer opgelopen, waar we vlakbij een camper (gelukkig niet die van ons) een zeeleeuw zagen liggen. Hij tolereerde mij niet dichterbij dan zo’n 3 meter, daarna gaf hij met een brul en door het laten zien van zijn tanden aan:”Tot hier en niet verder”. Riek profiteerde door op dat moment een fotootje te schieten. Het is hier een waar natuurreservaat.
Maandag 21 februari: Vanmorgen zijn wij bij het krieken van de dag opgestaan om nog één keer te genieten van de pinguïns. Voordat we naar de eerdergenoemde baai liepen, kwam ik op het campingterrein weer een zeeleeuw tegen, die lekker lag te rollen in het gras. Hij trok zich niets van mij aan, toen ik hem passeerde. Het zou op deze camping zomaar kunnen gebeuren, dat zo’n beest voor de deur van je camper ligt (of erger: voor de uitgang van je tent). Hoe ga je dat dan oplossen? Riek liep nog half naast mij te slapen toen wij richting pinguïns liepen. Maar toen wij er alweer één in zicht kregen, was het gedaan met haar slaperigheid. Uiteindelijk hebben we er nog drie gezien. Eén heb ik gefilmd terwijl hij richting water bewoog. Het was aandoenlijk om te zien hoe vaak hij door een golf omver werd gekegeld, maar iedere keer stond hij weer op en ging hij verder, om uiteindelijk in de zee te verdwijnen. Met een zeer voldaan gevoel over de afgelopen dagen en de laatste ontmoeting met de pinguïns zijn wij gaan rijden richting Dunedin. Onderweg hebben we nog een drietal watervallen bewonderd. Heel verschillende watervallen, maar de overeenkomst zat hem in het bos waarin ze lagen. In alle gevallen was dat regenwoud, met indrukwekkend grote en oude bomen en enorme varens. Van die laatste heeft Riek inmiddels misschien wel 100 foto’s gemaakt. Ik vermoed dat zij daarover iets gaat publiceren. Omstreeks 16.00 uur streken wij neer in Dunedin, waar wij tenminste één gebouw gaan bekijken, een mooie treinrit gaan maken en ook nog een bezoek gaan brengen aan de Otago Peninsula.
Zaterdag 19 februari: Met de ferry via Bluff naar Stewart Island gevaren (door de Foveaux Strait) en dat viel niet mee door de harde wind. Een hoop deining dus en bovendien was het ook nog koud. Niet vreemd als je bedenkt dat Antartica “slechts” 2500 km verderop ligt en de wind toevallig ook nog van die kant kwam. Zoals ik in het vorige reisverslag had geschreven, waren alle slaapgelegenheden op het eiland volgeboekt. Hierdoor hadden we twee excursies op één dag geboekt, zodat we toch nog iets over het eiland en zijn omgeving te weten kwamen. De eerste was met een minibusje door Oban en omgeving. De buschauffeur/gids (Lindsay, ik zou zweren dat dat een meisjesnaam was) was ooit advocaat die, na 22 jaar dat werk te hebben gedaan, hiervoor had gekozen. Hij woont ook op Stewart Island, dat ongeveer 400 vaste bewoners heeft. Hij liet ons enige schilderachtige baaien zien en vertelde het e.e.a. over het eiland. Ik vroeg me wel af hoe zo’n gestudeerde man tot zo’n keuze van buschauffeur/gids komt. Lindsay zelf gaf aan, dat hij het jachtige leven moe was en dat hij het interessant vond om mensen van over de hele wereld te ontmoeten/spreken. De excursie was in ieder geval informatief. Duidelijk werd wel, dat men allerlei ongedierte (ratten, katten, diverse vormen van onkruid etc.) van het eiland en zijn omgeving probeert te weren, zodat de oorspronkelijke vegetatie en het vogelbestand niet wordt aangetast. Zo’n 90 procent is beschermd natuurgebied. Er is zelfs een rijke Amerikaan, die ervoor heeft gezorgd dat op het eiland een hek van 2 meter hoog staat, van kust naar kust (waar ook stroom op staat), dat dient ter bescherming voor alles wat zich achter dat hek bevindt. Vraag is natuurlijk of zo’n hek alles kan tegenhouden. Na deze excursie volgde direct de tweede, een soort cruise van tweeënhalf uur door de Paterson Inlet met daarbij een wandeling van drie kwartier op Ulva Island. Dit hele eiland is regenwoud (met bomen van soms 500 jr. oud) en er zitten heel veel verschillende vogels, die je ook hoort als je rondloopt. We hebben er ook nog drie gezien, een Stewart Island Robin (een zwart/wit!! roodborstje), een New Zealand pigeon (een duif die behoorlijk wat groter is dan de houtduiven bij ons) en een tui. Het werd wel duidelijk, dat als je langer op dat eiland kan zijn, je dan ook meer tijd hebt om alle mooie dingen die daar te zien zijn te bekijken. We hebben bijv. ook nog een zwarte orchidee gezien. Daarna weer met de cruiseboot terug naar Oban, waar we nog zo’n anderhalf uur voor onszelf hadden. In die tijd kun je eigenlijk niet veel doen en veel voor de inwendige mens is er ook niet op het eiland. Schaatstrainer Henk Gemser zou zeggen:”Dat kan beter!!” Om 18.00 uur voeren we terug naar Bluff en de omstandigheden waren nog wat minder dan de heenweg. Riek vatte het mooi samen:”Het lijkt wel of je in een kermisattractie zit, zoals een achtbaan”, waar ik aan toevoegde “maar dan wel een attractie van een uur”. We waren blij toen we in Bluff weer vaste grond onder onze voeten hadden. Daarna in de campervan gestapt en nog zo’n 130 km. gereden. Omstreeks 21.00 uur kwamen we aan op een camping bij Curio Bay, de dichtstbijzijnde plaats is Waikawa. De camping ligt direct aan zee een je kunt er zeeleeuwen, pinguïns en Hector dolfijnen zien. We zijn reuze benieuwd.
Zondag 20 februari: Ik was heel vroeg mijn bed uitgegaan, terwijl Riek nog lekker lag te slapen, om te kijken of ik wat wildlife kon spotten. En ja hoor, direct was het raak. Bij de ene baai (Curio Bay) zag ik een yellow-eyed-pinguïn en bij een andere baai (Porpoise Bay) zag ik een zeeleeuw. Mijn dag kon niet meer stuk. Nadat ook Riek uit haar bed was gerold, hebben we ons verblijf hier voor een dag verlengd. De temperatuur was een stuk aangenamer dan in Bluff en het beloofde een redelijke dag te worden (licht bewolkt). Van de campingeigenaar kregen we een brochure over het wildlife hier, waarbij hij ons en passant bijna achteloos op een zeeleeuw wees, die verderop op het prachtige goudgele strand van de Porpoise Bay lag te rollen in het zand. Wij “renden” het strand op om dit beest op de foto vast te leggen, want we kunnen rustig stellen dat dit uniek is. Ik heb in ieder geval in Scheveningen nog nooit een zeeleeuw op het strand kunnen ontdekken. Na teruggekeerd te zijn bij de camping-office, zagen we in de golven ook nog wat vinnen boven water komen. Die bleken van Hector dolfijnen te zijn. Na deze beestenboel hebben we wat rondgewandeld in de omgeving van de camping, waarbij we terecht kwamen in de inmiddels door eb deels drooggevallen Curio Bay. In die baai zijn de gefossiliseerde resten te zien van een 100 miljoen jaar oud bos. Heel indrukwekkend om daarop te kunnen rondlopen. Na al dit moois zijn we wat gaan eten in een cafe, genaamd Niagara Falls. Het eten daar was prima, dus de dag werd er nog beter door. Omstreeks 17.30 uur posteerden wij ons bij dezelfde baai, waar rond dat tijdstip dagelijks een groep pinguïns uit het water komt. En ja hoor, ook vandaag gebeurde dit. We hebben langere tijd van heel dichtbij kunnen genieten van deze yellow-eyed-pinguïns. Het is alleen al een genot om te zien hoe ze zich bewegen. Riek wist zelfs een moeder vast te leggen net op het moment, dat zij haar jong voedsel gaf. Na ongeveer twee uur, je kunt er geen genoeg van krijgen om deze beestjes van zo dichtbij te bewonderen, zijn we de camping weer opgelopen, waar we vlakbij een camper (gelukkig niet die van ons) een zeeleeuw zagen liggen. Hij tolereerde mij niet dichterbij dan zo’n 3 meter, daarna gaf hij met een brul en door het laten zien van zijn tanden aan:”Tot hier en niet verder”. Riek profiteerde door op dat moment een fotootje te schieten. Het is hier een waar natuurreservaat.
Maandag 21 februari: Vanmorgen zijn wij bij het krieken van de dag opgestaan om nog één keer te genieten van de pinguïns. Voordat we naar de eerdergenoemde baai liepen, kwam ik op het campingterrein weer een zeeleeuw tegen, die lekker lag te rollen in het gras. Hij trok zich niets van mij aan, toen ik hem passeerde. Het zou op deze camping zomaar kunnen gebeuren, dat zo’n beest voor de deur van je camper ligt (of erger: voor de uitgang van je tent). Hoe ga je dat dan oplossen? Riek liep nog half naast mij te slapen toen wij richting pinguïns liepen. Maar toen wij er alweer één in zicht kregen, was het gedaan met haar slaperigheid. Uiteindelijk hebben we er nog drie gezien. Eén heb ik gefilmd terwijl hij richting water bewoog. Het was aandoenlijk om te zien hoe vaak hij door een golf omver werd gekegeld, maar iedere keer stond hij weer op en ging hij verder, om uiteindelijk in de zee te verdwijnen. Met een zeer voldaan gevoel over de afgelopen dagen en de laatste ontmoeting met de pinguïns zijn wij gaan rijden richting Dunedin. Onderweg hebben we nog een drietal watervallen bewonderd. Heel verschillende watervallen, maar de overeenkomst zat hem in het bos waarin ze lagen. In alle gevallen was dat regenwoud, met indrukwekkend grote en oude bomen en enorme varens. Van die laatste heeft Riek inmiddels misschien wel 100 foto’s gemaakt. Ik vermoed dat zij daarover iets gaat publiceren. Omstreeks 16.00 uur streken wij neer in Dunedin, waar wij tenminste één gebouw gaan bekijken, een mooie treinrit gaan maken en ook nog een bezoek gaan brengen aan de Otago Peninsula.
-
21 Februari 2011 - 10:14
Gerda:
Nou nou wat een verhalen weer! Prachtig zullen al die foto's wel zijn, erg benieuwd. Geniet nog volop van jullie vervolg :-) Groetjes uit een brrrrrr ibberig maar wel zonnig Scheveningen! -
21 Februari 2011 - 11:46
Green Hart:
Wel typisch om zo'n hek aan te brengen, was het nog een beetje gecamoufleerd door groen?Ik denk dat er een tweede pleetje moet worden geinstalleerd thuis om alle foto's te plaatsen, wat een beesten-boel weer, fantastisch! Ga zo door Riek. Liefs, doei. -
21 Februari 2011 - 23:53
Hadyhans:
weer een mooi stukje proza over een prachtig stukje nieuw zeeland! nog een kiwi gezien op steward island? in ieder geval een black robin en dat is al byzonder! ik heb vanaf afgelopen weekend gezelschap van Mara en Lesley en een nieuw half(vlgs Lesley) autootje(Twingo). nou,teun en riek, geniet nog maar met volle teugen, hier is 't bar koud, met wel 'n zonnetje. ps zaterdag Dvo-Kvs.....
-
22 Februari 2011 - 00:46
A3AAN:
Een normale Nederlander ligt op dit tijdstip in zijn mandje (01.45u), maar ik was vanavond druk in gevecht met een IKEA-kastje voor de eetkamer. Ik heb gewonnen...
Een advocaat die buschauffeur is geworden ? Ach mijn goede vriend Laurens Pit is naast advocaat ook machinist bij de spoorwegen.. :-)
Zit nog een beetje CNN te kijken en naast de gebeurtenissen in Libië kwam zojuist een bericht door van een zware aardbeving in Christchurch (NZ), dus meteen even gekeken waar jullie zaten, maar dat is m.i. 300 km zuidelijker. Iets van gemerkt ? Nou hier verder geen nieuws, ik geloof dat Joost zijn oude tent, het bed en jullie auto op Marktplaats heeft verkocht. Die laatste stond hier toch maar voor de deur... -
22 Februari 2011 - 07:08
Annemieke Brons:
Hoi Theo en Riek,
alles goed daar in het New Zeelandse? Ik geniet van jullie verhalen hoor! Zeker deze laatste over alle beesten die jullie gespot hebben. Maar ik wil ook graag weten of jullie de aardbeving hebben overleefd, waar vanochtend hier de nieuwsberichten vol van zijn.
We horen graag van jullie!!
groetjes vanuit Ypenburg,
Annemieke -
22 Februari 2011 - 08:31
Bertil:
Hoi Theo en Riek,
Gaat alles goed met jullie? Ik zag net op de televisie over de zware aarbeving in Christ churche. -
22 Februari 2011 - 08:46
Lin X X :
I was in Oban ones!!!!! grandioos verhaal .Hebben ze misschien alleen laag vliegende vogels op Stewart island. En over die zeeleeuwen gesproken .Ik weet zeker dat die mijn zus echt niet bang maken als ze voor de deur bij de camper lagen. Iedere morgen wordt ze wakker , en zegt Hee daar is-tie weer die ouwe zeeleeuw!!!!! Het is ook leuk dat jullie iedere keer toch weer nieuwe dingen zien . Keep the stories coming en tot hoors. Veel liefs en we denken aan jullie zo blij dat alles goed is met julie tweetjes. x x x -
22 Februari 2011 - 08:50
Ad:
Hoi Theo en Rieky,
Was goed om te horen via Annemieke dat alles oké is aan die kant van de zee. Geniet nog even maximaal, want ik kan me voorstellen dat het snel gaat. Verder fantastisch om te lezen hoe zeer jullie het naar je zijn hebben daar. -
02 Maart 2011 - 14:18
Aad Kr.:
Kunnen de pinguins een keer Scheveningen aandoen!!!!
Lijkt mij fantastisch. Hier in Nederland is er veel regen gevallen.
NAC-ADO 3-2 (teleurstellend).
a.s Zaterdag is het ADO-NEC.
Groeten Aad Kr.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
