Abel Tasman National Park: een paradijsje

Zaterdag 5 februari vertrokken wij vanuit Hastings richting Wellington, maar niet voordat wij eerst in Hastings langs de Dutch Shop waren langs geweest. Onvoorstelbaar wat je daar aan Nederlandse producten kunt kopen. Uiteraard drop, maar ook bijvoorbeeld rolmops en satésaus (een typisch Nederlands product?). Daarnaast zag ik ook nog flessen Bokma (oude en jonge) staan. Kennelijk is er vanuit de Nederlandse gemeenschap in Nieuw Zeeland toch belangstelling voor dit soort Hollandse lekkernijen. Na het e.e.a. te hebben ingeslagen (nee, geen Bokma……….) zijn wij op weg gegaan. Deze dag was een soort overgangsdag, want via Wellington zouden wij het Noordereiland verlaten. De dag was niet bijzonder. Allereerst moesten wij ruim 300 km. rijden en het weer was zeer wisselend. We doorkruisten een veeteelt en tuinbouw gebied. Met enige regelmaat viel er een bui. In Lower Hutt (vlakbij Wellington) hebben wij de laatste dag op het Noordereiland volgemaakt.
Op zondag 6 februari zijn wij ‘s morgens vroeg met de Interislander Ferry naar het Zuidereiland gevaren. We gingen weg met regen (Noordereiland) en kwamen aan met zon (Zuidereiland). Op zee was niet veel te zien, dat had te maken met de weersomstandigheden (regen en behoorlijk harde wind). Zodra we de Marlborough Sounds in voeren, scheen ineens de zon en zagen we weer prachtige baaien en een al wat ander landschap dan op het Noordereiland (meer heuvel/bergachtig, maar wel weer prachtig groen). Na aankomst in Picton zijn we vanaf de boot de Queen Charlotte Drive richting Abel Tasman National Park (ATNP) opgereden,omdat het volgens het weerbericht daar prima weer zou zijn. De eerste 35 km. hadden we wel 100 keer kunnen stoppen, want het ene uitzicht was nog mooier dan het andere. In Havelock een bezoekje gebracht aan de Mossel Pot, drie keer raden wat daar het meest verkochte product was…….Het restaurant is een blikvanger, omdat op het dak een grote pan, met daarin mosselen, staat. Zodoende kun je er eigenlijk ook niet voorbij rijden en dat is maar goed ook, want wat wordt geserveerd is van prima kwaliteit. Daarna weer verder richting ATP. Toen we daar aankwamen, kregen wij het gevoel wederom een uitstekende keuze te hebben gemaakt om dit deel van Nieuw Zeeland aan te doen. We staan met onze campervan in Marahau, aan de rand van het ATNP (uit de naam kun je al opmaken dat het een National Park is, oppervlakte 20 bij 25 km. is). Gelukkig was er plaats, maar dit is eigenlijk de eerste camping, die nagenoeg vol staat. ’s Avonds onze eerste wandeling over een gigantisch breed strand (zeker 150 mtr.) gemaakt bij een temperatuur van ongeveer 30 graden. Een aantal mooie watervogels gefotografeerd en genoten van de zon, die langzaam achter de heuvels wegzakte. Inmiddels is ons wel duidelijk, dat dit (ook weer) een paradijs op aarde is. Dit is door de Nieuw Zeelanders onderkend en wordt prima te gelde gemaakt. Het ATNP is nl. alleen bereikbaar via een watertaxi, die meerdere malen per dag verschillende plaatsen aandoet. Je kunt zelf bepalen wat je wilt. Je kunt je bijv. ergens in het park laten afzetten, waarna je ergens gaat overnachten (in bijv. je eigen tentje). De volgende dag stap je, na een deel van het park te hebben doorgewandeld, op een ander punt weer in de watertaxi en ga je naar een ander punt. Op die wijze kun je het hele park verkennen en zien. Ook kun je met die watertaxi naar een punt, van waar je vervolgens met een kajak terugvaart. De mogelijkheden zijn eigenlijk onbeperkt.
Op maandag 7 februari hebben we met een watertaxi een “Scenic Boat Trip” gemaakt. Opvallend was dat het strand van de avond ervoor er helemaal niet meer was. Het was dus duidelijk vloed. Alleen het begin van zo’n trip is al een avontuur op zich. Je stapt nl. in de boot, die op een trailer staat, die door een tractor over de weg wordt voortgetrokken. Met die tractor wordt naar de waterlijn gereden, waarna men de boot soepel in het water laat glijden. In het begin van de beschrijving van deze trip stond: “Sit back and relax”. Natuurlijk waren wij dat wel van plan, maar de natuur bepaalde anders. Toen wij vertrokken, scheen de zon, maar in de verte was al wel wat bewolking te zien. Hoe dichter wij bij het bewolkte deel van het park kwamen, des te harder ging het waaien. En wind zorgt voor golven. En aangezien zo’n watertaxi een buitenboordmotor van 225 pk heeft en de stuurman zeker wel doorvaart, betekent dat dat de boot af en toe even los komt. Je zit dus te schudden op de aanwezige zitplaatsen. Na de start voeren we naar “Split Apple Rock”, een enorme ronde steen, die door onverklaarbare oorzaak doormidden is, vandaar de naam. Daarna voeren we weer langs de nodige idyllische baaitjes met goudgele stranden. Onderweg werden de nodige passagiers op verschillende punten in het park gedropt, tot in Totaranui toe. We kwamen nog langs Tonga Island, waar een zeehondenkolonie huist. De zeehonden trokken zich niets aan van onze aanwezigheid en bleven lekker op de rotsen liggen of vertoonden in het water hun zwemkunsten. Na ruim drie uur was de scenic trip ten einde. Het einde was zoals het begin. De boot werd in het water op de trailer gevaren, waarna wij met de tractor naar het beginpunt werden gereden. Daar was het weer trouwens stukken beter dan aan de andere kant van het park (ruim 20 km. verderop). Aan het eind van de dag begon het water weer te zakken. Zittend bij het park café hebben we daar genoten van het eten en het uitzicht.
Op dinsdag 8 februari (vandaag dus) hebben wij met een gids een kajaktocht in het ATNP gemaakt. Ik besef nu dat ik nog niet heb verteld waarom het park de naam van Abel Tasman (zoals de meeste lezers van dit feuilleton natuurlijk wel bekend is: een Nederlander) draagt. In 1642 zeilde Abel Tasman de wereld over op zoek naar nieuwe landen. Op een gegeven moment kwam hij in een baai en meerde daar met zijn schip aan. Direct zag Abel Tasman dat er mensen (Maori´s, de toenmalige bewoners) op het land waren en dacht aan handel. Daarom gaf hij vier personen van zijn bemanning opdracht om aan land te gaan en met de plaatselijke bevolking te handelen. Voordat de vier bemanningsleden echter aan land konden gaan, stuurden de Maori´s een aantal oorlogskano´s het water op en werden de vier bemanningsleden van Abel Tasman vermoord. Abel Tasman maakte hierop direct rechtsomkeert en vertrok na deze oorlogshandeling en keerde nooit meer terug bij/in Nieuw Zeeland. Desondanks was hij dus wel de eerste Europeaan, die Nieuw Zeeland aandeed, vandaar dat het park zijn naam heeft gekregen, toen het park in 1942 (voor de oplettende lezer: 300 jaar later) officieel werd geopend. Verder met de kajaktocht. We verzamelden op een punt waar duidelijk werd, dat vele anderen ook iets dergelijks van plan waren. Er zijn nl. veel ondernemers, die dergelijke trips aanbieden. Het is dan een af- en aanrijden van watertaxi´s achter tractoren, zoals ik eerder heb beschreven. Door de watertaxi werden wij nl. ergens in een baai van het ATNP gedropt, waarna wij samen met de gids zouden terugvaren met de kajak naar een andere baai. Vanuit die baai zouden wij het laatste stuk weer met een watertaxi naar het beginpunt worden teruggebracht. Wij en nog twee andere jongemannen (net afgestudeerde Duitsers) hadden een tweepersoonskajak en de gids een éénpersoons. We voeren van baai en naar baai over de open zee. Heerlijk om te doen mede omdat je het park dan weer eens op een andere manier ziet. In veel van die baaien zijn prachtige goudgele stranden en in de bossen die erachter liggen zijn wandelpaden en plaatsen om te kamperen. Na ongeveer twee uur kajakken legden wij aan in een baai, waar wij vervolgens op een strandje hebben gepicknickt. Na ongeveer een uur vertrokken we daar weer, waarna wij naar de baai zijn gevaren, waar wij door de watertaxi zouden worden opgehaald. Het laatste stuk naar die baai haalde de gids plotseling een soort zeil tevoorschijn. De drie kajaks werden bij elkaar gehouden, waarbij de buitenste, achterste roeiers, het zeil met de peddels omhoog hielden, terwijl de twee voorste buitenste roeiers het zeil omlaag hielden. Op die manier (het lijkt eigenlijk op een soort spinaker) werden de drie kajaks naar het strand geblazen. Zeer slim bedacht! De gids heeft ons tijdens de tocht het nodige verteld over het park, de baaien en de daar aanwezige vegetatie en vogels. In de baai waar wij uiteindelijk door de watertaxi werden opgehaald, waren veel wachtende mensen. Maar deze drukte is binnen no time opgelost door de aan- en afvaart van vele watertaxi’s. Al met al ook weer een fantastische ervaring, mede door het schitterende weer. Aan het eind van de dag hebben wij bij een soort snackkar iets gegeten. Ik (Theo) heb in mijn leven best wel eens een hamburger gegeten, maar de afmetingen van deze hamburger had ik nog nooit gezien. En hij was ook nog lekker!!!! Ad: twee keer lamsvlees gegeten, heerlijk zacht. Manon: voor chocola hoef je niet naar NZ. Morgen op weg naar Kaikoura voor een nieuw hoofdstuk………….